راه بی پایان؛ فاصله حرف تا عمل برای رفاه معلولین

زمانی که سخن از معلولان به میان می آید اکثر افراد جامعه، افراد معلول را می ستایند، اما وقتی زمان عمل فرا می رسد، گویا شاهد مرگ تدریجی رویاهایی می شویم که امیدشان به مناسبت های تقویم است.

به گزارش عصر صاق،در گوشه و کنار شهر که قدم می زنیم حتما افرادی را دیده ایم که ظاهری هر چند متفاوت نسبت به آدم های معمولی دارند، اما وقتی مهربان نگاهشان کنیم بی شک نگاهمان را  با لبخندی مهربان بی جواب نمی گذارند، معلولان جسمی حرکتی، افراد کم بینا، ناشنوا یا کم شنوا ، معلولان ذهنی و بسیاری از افراد که هر یک به نوعی با آدم های معمولی متفاوتند.

صفحات تقویم زندگی را ورق زدیم و بازهم رسیدیم به دوازدهم آذر روز جهانی معلولین. آیا حمایت ما از معلولین تنها به اختصاص یک روز از تقویم به نام آنان خلاصه می شود؟ با خود می اندیشم که در واقع برای آنان چه کرده ایم؟ چه خدماتی را برای زندگی آسان تر به آنان اختصاص داده ایم، فضا و محیط شهری چقدر مناسب سازی شده تا عبور و مرورشان امکان پذیرتر شود؟ چه تغییر و تحولاتی در حوزه حقوق معلولین اتفاق افتاده و جنبه اجرایی به خود گرفته است؟

زمانی که سخن از معلولان به میان می آید اکثر افراد جامعه، افراد معلول را می ستایند و قبول دارند که این قشر از جامعه نیز توانایی های بسیاری برای عرضه دارند و ندای نبود حداقل امکانات را برای این عزیزان سر می دهند و فریاد تقدیر از اراده های مستحکمشان را در تمامی تریبون ها اعلام می کنند.

اما وقتی زمان عمل فرا می رسد، گویا شاهد مرگ تدیریجی رویاهایی می شویم که امیدشان به مناسبت هایی است که حداقل سالی یکبار توجه ویژه مسئولین را هرچند اندک متوجه وضعیت معلولان می کند. چرا هر سال فقط می گوییم که معلولین باید حداقل امکانات برای زندگی عادی، استخدام، ازدواج و تحصیل را داشته باشند؟ آیا روزی فرامی رسد که بگوییم معلولین کشورمان بدلیل نبود امکانات، فرصت حضور در هیچ جایگاهی را از دست نمی دهند.

فاصله میان حرف تا عمل برای ایجاد رفاه معلولین راه بی پایان شده است، تلاش جامعه معلولان برای ارائه توانمندی ها از طرفی و فشار باورهای سطحی افراد جامعه و برخی مسئولین از طرفی دیگر، عرصه را روز به روز برای فرد معلول تنگ می کند و قصه به جایی میرسد که ممکن است خود فرد معلول نیز در باور داشتن توانایی هایش دچار شک و تردید شود چه برسد به جامعه.

دوست مهربان من! شاید تو روی صندلی چرخدار بنشینی و سراسر وجودت پر از دردهای جسمی و روحی باشد و یا با عصا راه بروی و انسانهایی که از کنارت عبور می کنند در دلشان آهی بکشند ولی تو اُمیدوار باشی که آنها با دیدنت، لحظه ای خدا را شکر بگویند.

شاید چشم های سرت دنیای ما را نبیند ولی تو با چشم دلت، قشنگی های دنیا را می ببینی، شاید گوش هایت نشنوند و زبانت گنگ باشد و با زبان اشاره به ما بفهمانی که ای انسانها کمی شکرگزار نعمتهایی که دارید، باشید! شاید تو بیش از من به حمایت و کمک اطرافیانت نیاز داشته باشی اما این در حقیقت فرصتی برای من است که دست یاریم را در دستان هنرمندت به گرمی بفشارم تا شاید نقطه ای روشن در نامه اعمالم ثبت شود و تو دعا کنی برای عاقبت به خیری  ام.

نگاه تو به زندگی متفاوت است، نگاهی از جنس غرور و عشق که در لحظه لحظه زندگیت فریادی باشد از رضایت به رضای خدا و تنها دلخوشی ات این است که یار و همراه واقعی و همیشگی ات فقط خداست. کاش مهربان تر باشیم، واژه های ترحم و نگاه دلسوزی را از ذهنمان پاک کنیم زیرا اراده های فولادین و استوار، درخور ترحم نیستند، به جای آن واژه مهر، محبت، همنوع دوستی، همفکری و باورهای منطقی را حک نماییم. بی شک پروردگار توانایی به معلولان عطا فرموده است که اندک ناتوانی جسمی نباید مانع شکوفایی استعدادهایشان شود. تنها کافیست که من و تو باورشان داشته باشیم.

باید مصداق عملی «بنی آدم اعضای یک پیکرند، که در آفرینش زیک گوهرند» باشیم و مشکلات را با همفکری و همکاری هم از سر راه برداریم تا همگی همچون اعضای یک پیکر در جهت تکامل یکدیگر تلاش نماییم. بیا صفحه دوازدهم آذر تقویم امسال را به راحتی ورق نزنیم تا منتظر دوازده آذرماه سال بعد باشیم بدون اینکه باری از دوش معلولین کشورمان برداریم.

به امید روزی که شاهد جوانه زدن استعدادهای خاموش معلولان و دل گرمی دیده پر رنجشان باشیم…

گزارش از نرگس حقیقی فر خبرنگار ایسنا از گیلان